Sunday, June 25, 2006
Last chorus
Hmmm...ilang taon din ang nakaraan. Ewan ko ba. Basta ang alam ko nung una kong nakita yung taong yun, nailang ako. As in. Naalala ko pa, he was at his best. Hunk ang dating nya nun...He was wearing this black polo, taz basta ewan ko ba. Taz he was the quiet type na mukhang interesting. Sumabay siya sa akin pauwi. To my surprise yung tambayan nya pala malapit lang sa dorm ko. Sobrang daldal nya sa jeep pauwi.As in kwento to the max. La lang. He walked me home kaso I have to call my mom. He accompanied me pa rin with matching dala ng bag ko... Gentleman. Sa loob-loob ko lang...nahanap ko na yata. Sa totoo lang, pag-uwi ko ng dorm, may kilig factor eh. KAso it faded soon kasi I was in love with someone else...
Taz yun. Di ko alam may spark rin pala sa kanya. Paramdam siya konte, deadma naman sa akin (kasi eengot-engot ako..hehehe..inosente epek...pero madalas clueless ako lagi). He was trying harder to be noticed...deadma. Until one night, na-corner ako...secret na lang yung details..hehehe...
Nung una, ayoko sa kanya...kasi I felt na di dapat. Di maganda pag alamo na, taz magkasama kayo sa "trabaho". But he was persistent. Itinataboy ko pa nga palagi kahit kami na. In denial pa rin ako. Never thought na yung mga trip kong guy nung haiskul (badboy image pero mabait) nahanap ko na. Siguro halo-halo na. Yung takot na maloko ako (may babaero repu kasi) saka masaktan ule. Ayoko raw pero sumusugod ako sa laban. Lumalaban ako sa sarili kong multo. Sabi ko, may mali. So I broke up with him for the first time. I was so paranoid and afraid to trust him...akala ko nga titigilan na nya ako. "Di man lang ako hinabol," sabi ko sa sarili ko. Akala ko talaga, wala...Nagulat na lang ako nung araw ding yun, pinuntahan nya ako sa dorm. Asking for compromises...in denial pa rin ako. Shet! eto na yata talaga...may white rose pa at dialogue to the max...is this it? tanong ko pa rin..."siguro nga,"sagot ng puso ko... Ayun. I gave it a chance. KAso inexperience ako sa laban na to eh.Di ko yata na-handle nang mabuti...after two weeks, siya naman ang bumigay. Akala ko di rin maaayos, naayos pa rin naman. TAz On and Off...andameng nangyari, may third party and all pero after some months kami uli. On and off. ganun lagi... Until dumating sa point na we really hated each other, cursed each other. Akala ko end of heartache na. Tapos na. Friends na lang...But after 8 months...he asked if we could give it another try... um-oo ako. feeling ko kasi it was may turn to get even with someone, or pati sa kanya. Sabi ko di ako magseseryoso...I was just playing. Parang wala na lang. Kung ano man meron, keme lang. Walang emotion. hanggang sa na-realize ko, I was doing the wrong thing...dapat hindi ganun isa pa, di ako ganun talaga. Hindi ako marunong manloko ng iba...it turned out, hindi siya or iba ang niloloko ko...I was fooling myself. Mahal ko pala yung taong yun. I was in the middle of finding and knowing myself. The issues that are blur to me, about my self, my existence, questions that needed answers. Di ko pa nahahanap kung ano ba talaga ako. Di ko pa naiintindihan yung sarili ko. Naguguluhan na rin ako kung mahal ko ba siya talaga... Pero I was vocal. I'm in love. I even confided it to my half bro (the bravest thing I've done...bawal pa kasi talaga). Ayun. Sobrang gulung-gulo ako. Wala sa planong maiin-love ako and yet eto ako, naiin-love habang siya naman nababalewala nya na rin ako...
April 8, It's finally over. Tama na. COnfirmed naiin-love na ako sa kanya. Game over. Alam ko mas masasaktan ako. Maxado kasi akong advance mag-isip. MAxado akong tanga. Kung saan-saan pa ako tumitingin nasa akin na pala. Pero mas masakit pala. Nalaman mong mahal mo pala yung tao saka nya sinabing ayaw nya na. MAs masakit. Yun na siguro yung pinakamasakit. Tapos pag nagkikita kayo sinasabi mo sa ibang tao na, di na. Friends na lang talaga, kahit sa totoo lang sobrang gusto mo pang maulit at simulang muli. Tapos lahat ng kaibigan mo, ayaw na sa kanya dahil alam nilang nasaktan ka na rin nya. At siguro ganun din sa kanya. Mas mahirap nang lumaban. MArami nang involved. Nalalayuan na ako sa posibilidad. Alam ko, ginawa ko na to dati sa iba...pero ibang lebel to. Kasi ito handa akong tanggapin lahat. Sa kanya lang ako nadadapa ng paulit-ulit, pero kay...nadapa akong minsan di na ako umulit. Ito? ewan...tatangayin na lang siguro ng bites at pixel ang entry ko, pero di makakarating sa kanya. Nanakawin na lang siguro ng virus at kung anu-ano pang factor na maglalayo sa kanya. Wala. Olats. KAhit sumigaw ako dito o ilang post ang gawin ko, di nya malalaman. Takot naman akong sabihin ng personal o idaan sa sulat..baka ma-busted nanaman ako. Gustuhin ko man, pero gusto kong may matirang respeto siya sa akin para hindi masyadong masakit. Duwag nga ako. Sabi nila, antaas daw ng pride ko. MAxado raw akong kinakain ng prinisipyo ko... Pero gustuhin ko man itapon para sa kanya kung ano man ang meron ako...huli na. kahit konting pag-asa ata, wala na...hanggang iyak na lang ang kayang kung gawin. Hanggang sa maubos taz makalimutan ko na. Lagi nyang sinasabi, gawan ko raw siya ng kanta. Hanggang ngayon, wala siyang naririnig na ganun. Sa totoo lang, marami na akong nagawang kanta..di man para sa kanya, sa kanya naman ako humuhugot ng inspirasyon. Wala na nga siguro akong magagawa, mahirap ipilit pag wala na. Salamat na lang. Salamat.
This emo post is brought to you by Dear Kuya Cesar.
Taz yun. Di ko alam may spark rin pala sa kanya. Paramdam siya konte, deadma naman sa akin (kasi eengot-engot ako..hehehe..inosente epek...pero madalas clueless ako lagi). He was trying harder to be noticed...deadma. Until one night, na-corner ako...secret na lang yung details..hehehe...
Nung una, ayoko sa kanya...kasi I felt na di dapat. Di maganda pag alamo na, taz magkasama kayo sa "trabaho". But he was persistent. Itinataboy ko pa nga palagi kahit kami na. In denial pa rin ako. Never thought na yung mga trip kong guy nung haiskul (badboy image pero mabait) nahanap ko na. Siguro halo-halo na. Yung takot na maloko ako (may babaero repu kasi) saka masaktan ule. Ayoko raw pero sumusugod ako sa laban. Lumalaban ako sa sarili kong multo. Sabi ko, may mali. So I broke up with him for the first time. I was so paranoid and afraid to trust him...akala ko nga titigilan na nya ako. "Di man lang ako hinabol," sabi ko sa sarili ko. Akala ko talaga, wala...Nagulat na lang ako nung araw ding yun, pinuntahan nya ako sa dorm. Asking for compromises...in denial pa rin ako. Shet! eto na yata talaga...may white rose pa at dialogue to the max...is this it? tanong ko pa rin..."siguro nga,"sagot ng puso ko... Ayun. I gave it a chance. KAso inexperience ako sa laban na to eh.Di ko yata na-handle nang mabuti...after two weeks, siya naman ang bumigay. Akala ko di rin maaayos, naayos pa rin naman. TAz On and Off...andameng nangyari, may third party and all pero after some months kami uli. On and off. ganun lagi... Until dumating sa point na we really hated each other, cursed each other. Akala ko end of heartache na. Tapos na. Friends na lang...But after 8 months...he asked if we could give it another try... um-oo ako. feeling ko kasi it was may turn to get even with someone, or pati sa kanya. Sabi ko di ako magseseryoso...I was just playing. Parang wala na lang. Kung ano man meron, keme lang. Walang emotion. hanggang sa na-realize ko, I was doing the wrong thing...dapat hindi ganun isa pa, di ako ganun talaga. Hindi ako marunong manloko ng iba...it turned out, hindi siya or iba ang niloloko ko...I was fooling myself. Mahal ko pala yung taong yun. I was in the middle of finding and knowing myself. The issues that are blur to me, about my self, my existence, questions that needed answers. Di ko pa nahahanap kung ano ba talaga ako. Di ko pa naiintindihan yung sarili ko. Naguguluhan na rin ako kung mahal ko ba siya talaga... Pero I was vocal. I'm in love. I even confided it to my half bro (the bravest thing I've done...bawal pa kasi talaga). Ayun. Sobrang gulung-gulo ako. Wala sa planong maiin-love ako and yet eto ako, naiin-love habang siya naman nababalewala nya na rin ako...
April 8, It's finally over. Tama na. COnfirmed naiin-love na ako sa kanya. Game over. Alam ko mas masasaktan ako. Maxado kasi akong advance mag-isip. MAxado akong tanga. Kung saan-saan pa ako tumitingin nasa akin na pala. Pero mas masakit pala. Nalaman mong mahal mo pala yung tao saka nya sinabing ayaw nya na. MAs masakit. Yun na siguro yung pinakamasakit. Tapos pag nagkikita kayo sinasabi mo sa ibang tao na, di na. Friends na lang talaga, kahit sa totoo lang sobrang gusto mo pang maulit at simulang muli. Tapos lahat ng kaibigan mo, ayaw na sa kanya dahil alam nilang nasaktan ka na rin nya. At siguro ganun din sa kanya. Mas mahirap nang lumaban. MArami nang involved. Nalalayuan na ako sa posibilidad. Alam ko, ginawa ko na to dati sa iba...pero ibang lebel to. Kasi ito handa akong tanggapin lahat. Sa kanya lang ako nadadapa ng paulit-ulit, pero kay...nadapa akong minsan di na ako umulit. Ito? ewan...tatangayin na lang siguro ng bites at pixel ang entry ko, pero di makakarating sa kanya. Nanakawin na lang siguro ng virus at kung anu-ano pang factor na maglalayo sa kanya. Wala. Olats. KAhit sumigaw ako dito o ilang post ang gawin ko, di nya malalaman. Takot naman akong sabihin ng personal o idaan sa sulat..baka ma-busted nanaman ako. Gustuhin ko man, pero gusto kong may matirang respeto siya sa akin para hindi masyadong masakit. Duwag nga ako. Sabi nila, antaas daw ng pride ko. MAxado raw akong kinakain ng prinisipyo ko... Pero gustuhin ko man itapon para sa kanya kung ano man ang meron ako...huli na. kahit konting pag-asa ata, wala na...hanggang iyak na lang ang kayang kung gawin. Hanggang sa maubos taz makalimutan ko na. Lagi nyang sinasabi, gawan ko raw siya ng kanta. Hanggang ngayon, wala siyang naririnig na ganun. Sa totoo lang, marami na akong nagawang kanta..di man para sa kanya, sa kanya naman ako humuhugot ng inspirasyon. Wala na nga siguro akong magagawa, mahirap ipilit pag wala na. Salamat na lang. Salamat.
This emo post is brought to you by Dear Kuya Cesar.
